سوگندی که امام صادق (ع) درباره فضیلت خواندن این سوره در سومین شب قدر یاد می‌کند+ صوت آیات
تاریخ انتشار: ۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۹۷۲۶۵۳
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره عنکبوت بیست و نهمین سوره جزء بیست و یکم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
این سوره درباره توحید، نشانه‌های خدا در آفرینش، مبارزه با شرک سخن گفته و برای دلداری به مسلمانان کم‌تعداد در آغاز اسلام، سرنوشت برخی از پیامبران پیشین را گزارش می‌دهد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سوره عنکبوت به عظمت قرآن و دلالیل حقانیت پیامبر (ص) و لجاجت مخالفان می‌پردازد.
خدواند در مشهورترین آیات سوره عنکبوت آیه ۴۱ و ۵۷؛ تکیه‌کردن کافران به بت‌ها را به عنکبوت و خانه سست عنکبوت تشبیه کرده و هشدار داده است که هر انسانی مرگ را می‌چشد و به سوی خداوند برمی‌گردد.
پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره عنکبوت می‌فرماید: هر کس سوره عنکبوت را بخواند به تعداد همه مؤمنان و همه منافقان ده حسنه به او داده می‌شود.
امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره عنکبوت و روم را در شب بیست و سوم ماه رمضان قرائت کند سوگند به خدا که از اهل بهشت است و من هیچ‌کس را از این مسئله استثنا نمی‌کنم و نمی‌ترسم که خداوند در این سوگند قاطع من، گناهی بر من بنویسد و مسلما این دو سوره در پیشگاه خدا بسیار ارج دارد.
فایل صوتی تلاوت سوره عنکبوت با صدای عباس امام جمعه
کد ویدیو دانلود فیلم اصلی متن سوره عنکبوت همراه با ترجمهبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
الم ﴿١﴾
الف، لام، میم (۱)
أَحَسِبَ النَّاسُ أَن یُتْرَ‌کُوا أَن یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لَا یُفْتَنُونَ ﴿٢﴾
آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها مى‌شوند و مورد آزمایش قرار نمى‌گیرند؟ (۲)
وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۖ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّـهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَلَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِینَ ﴿٣﴾
و به یقین کسانى را که پیش از اینان بودند آزمودیم تا خدا آنان را که راست گفته‌اند معلوم دارد و دروغگویان را نیز معلوم دارد (۳)
أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئَاتِ أَن یَسْبِقُونَا ۚ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ ﴿٤﴾
آیا کسانى که کارهاى بد مى‌کنند مى‌پندارند که بر ما پیشى خواهند جست؟ چه بد داورى مى‌کنند (۴)
مَن کَانَ یَرْ‌جُو لِقَاءَ اللَّـهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّـهِ لَآتٍ ۚ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٥﴾
کسى که به دیدار خدا امید دارد بداند که اَجَل او از سوى خدا آمدنى است و اوست شنواى دانا (۵)
وَ مَن جَاهَدَ فَإِنَّمَا یُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَغَنِیٌّ عَنِ الْعَالَمِینَ ﴿٦﴾
و هر که بکوشد تنها براى خود مى‌کوشد زیرا خدا از جهانیان سخت بى‌نیاز است (۶)
وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُکَفِّرَ‌نَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿٧﴾
و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند قطعا گناهانشان را از آنان مى زداییم و بهتر از آنچه مى‌کردند پاداششان مى‌دهیم (۷)
وَ وَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ حُسْنًا ۖ وَ إِن جَاهَدَاکَ لِتُشْرِ‌کَ بِی مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۚ إِلَیَّ مَرْ‌جِعُکُمْ فَأُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٨﴾
و به انسان سفارش کردیم که به پدر و مادر خود نیکى کند ولى اگر آنها با تو درکوشند تا چیزى را که بدان علم ندارى با من شریک گردانى از ایشان اطاعت مکن سرانجامتان به سوى من است و شما را از حقیقت آنچه انجام مى‌دادید باخبر خواهم کرد (۸)
وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِی الصَّالِحِینَ ﴿٩﴾
و کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‌اند البته آنان را در زمره شایستگان درمى‌آوریم (۹)
وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّـهِ فَإِذَا أُوذِیَ فِی اللَّـهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ کَعَذَابِ اللَّـهِ وَلَئِن جَاءَ نَصْرٌ مِّن رَّ‌بِّکَ لَیَقُولُنَّ إِنَّا کُنَّا مَعَکُمْ ۚ أَوَلَیْسَ اللَّـهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِی صُدُورِ الْعَالَمِینَ ﴿١٠﴾
و از میان مردم کسانى‌اند که مى‌گویند: به خدا ایمان آورده‌ایم و چون در راه خدا آزار کشند آزمایش مردم را مانند عذاب خدا قرار مى‌دهند و اگر از جانب پروردگارت پیروزى رسد حتما خواهند گفت: ما با شما بودیم آیا خدا به آنچه در دلهاى جهانیان است داناتر نیست؟ (۱۰)
وَ لَیَعْلَمَنَّ اللَّـهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِینَ ﴿١١﴾
و قطعا خدا کسانى را که ایمان آورده‌اند مى‌شناسد و یقینا منافقان را نیز مى‌شناسد (۱۱)
وَ قَالَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا لِلَّذِینَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِیلَنَا وَلْنَحْمِلْ خَطَایَاکُمْ وَ مَا هُم بِحَامِلِینَ مِنْ خَطَایَاهُم مِّن شَیْءٍ ۖ إِنَّهُمْ لَکَاذِبُونَ ﴿١٢﴾
و کسانى که کافر شده‌اند به کسانى که ایمان آورده‌اند مى‌گویند: راه ما را پیروى کنید و گناهانتان به گردن ما ولى چیزى از گناهانشان را به گردن نخواهند گرفت قطعا آنان دروغگویانند (۱۲)
وَ لَیَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَ أَثْقَالًا مَّعَ أَثْقَالِهِمْ ۖ وَ لَیُسْأَلُنَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَمَّا کَانُوا یَفْتَرُ‌ونَ ﴿١٣﴾
و قطعا بارهاى گران خودشان و بارهاى گران دیگر را با بارهاى گران خود برخواهند گرفت و مسلما روز قیامت از آنچه به دروغ برمى‌بستند پرسیده خواهند شد (۱۳)
وَ لَقَدْ أَرْ‌سَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِیهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِینَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَ هُمْ ظَالِمُونَ ﴿١٤﴾
و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم پس در میان آنان نهصد و پنجاه سال درنگ کرد تا طوفان آنها را در حالى که ستمکار بودند فرا گرفت (۱۴)
فَأَنجَیْنَاهُ وَ أَصْحَابَ السَّفِینَةِ وَ جَعَلْنَاهَا آیَةً لِّلْعَالَمِینَ ﴿١٥﴾
و او را با کشتى‌نشینان برهانیدیم و آن سفینه را براى جهانیان عبرتى گردانیدیم (۱۵)
وَ إِبْرَ‌اهِیمَ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ اعْبُدُوا اللَّـهَ وَ اتَّقُوهُ ۖ ذَٰلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿١٦﴾
و یاد کن ابراهیم را چون به قوم خویش گفت: خدا را بپرستید و از او پروا بدارید؛ اگر بدانید این کار براى شما بهتر است (۱۶)
إِنَّمَا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ أَوْثَانًا وَ تَخْلُقُونَ إِفْکًا ۚ إِنَّ الَّذِینَ تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ لَا یَمْلِکُونَ لَکُمْ رِ‌زْقًا فَابْتَغُوا عِندَ اللَّـهِ الرِّ‌زْقَ وَ اعْبُدُوهُ وَ اشْکُرُ‌وا لَهُ ۖ إِلَیْهِ تُرْ‌جَعُونَ ﴿١٧﴾
واقعا آنچه را که شما سواى خدا مى‌پرستید جز بتانى بیش نیستند و دروغى برمى‌سازید در حقیقت کسانى را که جز خدا مى‌پرستید اختیار روزى شما را در دست ندارند پس روزى را پیش خدا بجویید و او را بپرستید و وى را سپاس گویید که به سوى او بازگردانیده مى‌شوید (۱۷)
وَ إِن تُکَذِّبُوا فَقَدْ کَذَّبَ أُمَمٌ مِّن قَبْلِکُمْ ۖ وَ مَا عَلَى الرَّ‌سُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِینُ ﴿١٨﴾
و اگر تکذیب کنید قطعا امتهاى پیش از شما هم تکذیب کردند و بر پیامبر خدا جز ابلاغ آشکار وظیفه‌اى نیست (۱۸)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا کَیْفَ یُبْدِئُ اللَّـهُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ ۚ إِنَّ ذَٰلِکَ عَلَى اللَّـهِ یَسِیرٌ ﴿١٩﴾
آیا ندیده‌اند که خدا چگونه آفرینش را آغاز مى‌کند سپس آن را باز مى‌گرداند؟ در حقیقت این کار بر خدا آسان است (۱۹)
قُلْ سِیرُ‌وا فِی الْأَرْ‌ضِ فَانظُرُ‌وا کَیْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ۚ ثُمَّ اللَّـهُ یُنشِئُ النَّشْأَةَ الْآخِرَ‌ةَ ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٢٠﴾
بگو: در زمین بگردید و بنگرید چگونه آفرینش را آغاز کرده است سپس باز خداست که نشأه آخرت را پدید مى‌آورد؛ خداست که بر هر چیزى تواناست (۲۰)
یُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ وَیَرْ‌حَمُ مَن یَشَاءُ ۖ وَ إِلَیْهِ تُقْلَبُونَ ﴿٢١﴾
هر که را بخواهد عذاب و هر که را بخواهد رحمت مى‌کند و به سوى او بازگردانیده مى شوید (۲۱)
وَ مَا أَنتُم بِمُعْجِزِینَ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ لَا فِی السَّمَاءِ ۖ وَ مَا لَکُم مِّن دُونِ اللَّـهِ مِن وَلِیٍّ وَ لَا نَصِیرٍ ﴿٢٢﴾
و شما نه در زمین و نه در آسمان درمانده‌کننده او نیستید و جز خدا براى شما یار و یاورى نیست (۲۲)
وَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا بِآیَاتِ اللَّـهِ وَ لِقَائِهِ أُولَـٰئِکَ یَئِسُوا مِن رَّ‌حْمَتِی وَ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿٢٣﴾
و کسانى که آیات خدا و لقاى او را منکر شدند آنانند که از رحمت من نومیدند و ایشان را عذابى پر درد خواهد بود (۲۳)
فَمَا کَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّ‌قُوهُ فَأَنجَاهُ اللَّـهُ مِنَ النَّارِ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿٢٤﴾
و پاسخ قومش جز این نبود که گفتند: بکشیدش یا بسوزانیدش ولى خدا او را از آتش نجات بخشید آرى در این نجات بخشى خدا براى مردمى که ایمان دارند قطعا دلایلى است (۲۴)
وَ قَالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُم مِّن دُونِ اللَّـهِ أَوْثَانًا مَّوَدَّةَ بَیْنِکُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ ثُمَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکْفُرُ بَعْضُکُم بِبَعْضٍ وَیَلْعَنُ بَعْضُکُم بَعْضًا وَ مَأْوَاکُمُ النَّارُ وَ مَا لَکُم مِّن نَّاصِرِ‌ینَ ﴿٢٥﴾
و ابراهیم گفت: جز خدا فقط بتهایى را اختیار کرده‌اید که آن هم براى دوستى میان شما در زندگى دنیاست آنگاه روز قیامت بعضى از شما بعضى دیگر را انکار و برخى از شما برخى دیگر را لعنت مى‌کنند و جایتان در آتش است و براى شما یاورانى نخواهد بود (۲۵)
فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ ۘ وَ قَالَ إِنِّی مُهَاجِرٌ إِلَىٰ رَ‌بِّی ۖ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٢٦﴾
پس لوط به او ایمان آورد و ابراهیم گفت: من به سوى پروردگار خود روى مى آورم که اوست ارجمند حکیم (۲۶)
وَ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَ یَعْقُوبَ وَ جَعَلْنَا فِی ذُرِّ‌یَّتِهِ النُّبُوَّةَ وَ الْکِتَابَ وَ آتَیْنَاهُ أَجْرَ‌هُ فِی الدُّنْیَا ۖ وَ إِنَّهُ فِی الْآخِرَ‌ةِ لَمِنَ الصَّالِحِینَ ﴿٢٧﴾
و اسحاق و یعقوب را به او عطا کردیم و در میان فرزندانش پیامبرى و کتاب قرار دادیم و در دنیا پاداشش را به او بخشیدیم و قطعا او در آخرت نیز از شایستگان خواهد بود (۲۷)
وَ لُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَکُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّنَ الْعَالَمِینَ ﴿٢٨﴾
و یاد کن لوط را هنگامى که به قوم خود گفت: شما به کارى زشت مى‌پردازید که هیچ یک از مردم زمین در آن کار بر شما پیشى نگرفته است (۲۸)
أَئِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّ‌جَالَ وَتَقْطَعُونَ السَّبِیلَ وَتَأْتُونَ فِی نَادِیکُمُ الْمُنکَرَ ۖ فَمَا کَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَن قَالُوا ائْتِنَا بِعَذَابِ اللَّـهِ إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ ﴿٢٩﴾
آیا شما با مرد‌ها درمى‌آمیزید و راه توالد و تناسل را قطع مى‌کنید و در محافل انس خود پلیدکارى مى‌کنید؟ و لى پاسخ قومش جز این نبود که گفتند: اگر راست مى گویى عذاب خدا را براى ما بیاور (۲۹)
قَالَ رَ‌بِّ انصُرْ‌نِی عَلَى الْقَوْمِ الْمُفْسِدِینَ ﴿٣٠﴾
لوط گفت: پروردگارا، مرا بر قوم فسادکار غالب گردان(۳۰)
وَلَمَّا جَاءَتْ رُ‌سُلُنَا إِبْرَ‌اهِیمَ بِالْبُشْرَ‌ىٰ قَالُوا إِنَّا مُهْلِکُو أَهْلِ هَـٰذِهِ الْقَرْ‌یَةِ ۖ إِنَّ أَهْلَهَا کَانُوا ظَالِمِینَ ﴿٣١﴾
و، چون فرستادگان ما براى ابراهیم مژده آوردند گفتند: ما اهل این شهر را هلاک خواهیم کرد زیرا مردمش ستمکار بوده‌اند (۳۱)
قَالَ إِنَّ فِیهَا لُوطًا ۚ قَالُوا نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَن فِیهَا ۖ لَنُنَجِّیَنَّهُ وَ أَهْلَهُ إِلَّا امْرَ‌أَتَهُ کَانَتْ مِنَ الْغَابِرِ‌ینَ ﴿٣٢﴾
گفت: لوط نیز در آنجاست گفتند: ما بهتر مى‌دانیم چه کسانى در آنجا هستند؛ او و کسانش را جز زنش که از باقى ماندگان در خاکستر آتش است حتما نجات خواهیم داد (۳۲)
وَ لَمَّا أَن جَاءَتْ رُ‌سُلُنَا لُوطًا سِیءَ بِهِمْ وَ ضَاقَ بِهِمْ ذَرْ‌عًا وَ قَالُوا لَا تَخَفْ وَ لَا تَحْزَنْ ۖ إِنَّا مُنَجُّوکَ وَ أَهْلَکَ إِلَّا امْرَ‌أَتَکَ کَانَتْ مِنَ الْغَابِرِ‌ینَ ﴿٣٣﴾
و هنگامى که فرستادگان ما به سوى لوط آمدند به علت حضور ایشان ناراحت شد و دستش از حمایت آنها کوتاه گردید. گفتند: مترس و غم مدار که ما تو و خانواده‌ات را جز زنت که از باقى‌ماندگان در خاکستر آتش است حتما مى رهانیم (۳۳)
إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَىٰ أَهْلِ هَـٰذِهِ الْقَرْ‌یَةِ رِ‌جْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ ﴿٣٤﴾
ما بر مردم این شهر به سزاى فسقى که مى‌کردند عذابى از آسمان فرو خواهیم فرستاد (۳۴)
وَ لَقَد تَّرَ‌کْنَا مِنْهَا آیَةً بَیِّنَةً لِّقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿٣٥﴾
و از آن شهر سوخته براى مردمى که مى‌اندیشند نشانه‌اى روشن باقى گذاشتیم (۳۵)
وَ إِلَىٰ مَدْیَنَ أَخَاهُمْ شُعَیْبًا فَقَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّـهَ وَ ارْ‌جُوا الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ لَا تَعْثَوْا فِی الْأَرْ‌ضِ مُفْسِدِینَ ﴿٣٦﴾
و به سوى مردم مَدْیَن، برادرشان شعیب را فرستادیم. گفت: اى قوم من، خدا را بپرستید و به روز بازپسین امید داشته باشید و در زمین سر به فساد برمدارید (۳۶)
فَکَذَّبُوهُ فَأَخَذَتْهُمُ الرَّ‌جْفَةُ فَأَصْبَحُوا فِی دَارِ‌هِمْ جَاثِمِینَ ﴿٣٧﴾
پس او را دروغگو خواندند و زلزله آنان را فرو گرفت و بامدادان در خانه‌هایشان از پا درآمدند (۳۷)
وَ عَادًا وَ ثَمُودَ وَ قَد تَّبَیَّنَ لَکُم مِّن مَّسَاکِنِهِمْ ۖ وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَ کَانُوا مُسْتَبْصِرِ‌ینَ ﴿٣٨﴾
و عاد و ثمود را نیز هلاک نمودیم قطعا فرجام آنان از سراهایشان بر شما آشکار گردیده است و شیطان کارهایشان را در نظرشان بیاراست و از راه بازشان داشت با آنکه در کار دنیا بینا بودند (۳۸)
وَ قَارُ‌ونَ وَ فِرْ‌عَوْنَ وَ هَامَانَ ۖ وَ لَقَدْ جَاءَهُم مُّوسَىٰ بِالْبَیِّنَاتِ فَاسْتَکْبَرُ‌وا فِی الْأَرْ‌ضِ وَ مَا کَانُوا سَابِقِینَ ﴿٣٩﴾
و قارون و فرعون و هامان را هم هلاک کردیم و به راستى موسى براى آنان دلایل آشکار آورد ولى آنها در آن سرزمین سرکشى نمودند و با این همه بر ما پیشى نجستند (۳۹)
فَکُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ ۖ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْ‌سَلْنَا عَلَیْهِ حَاصِبًا وَ مِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّیْحَةُ وَ مِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الْأَرْ‌ضَ وَ مِنْهُم مَّنْ أَغْرَ‌قْنَا ۚ وَ مَا کَانَ اللَّـهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَ لَـٰکِن کَانُوا أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ ﴿٤٠﴾
و هر یک از ایشان را به گناهش گرفتار عذاب کردیم: از آنان کسانى بودند که بر سر ایشان بادى همراه با شن فرو فرستادیم و از آنان کسانى بودند که فریاد مرگبار آنها را فرو گرفت و برخى از آنان را در زمین فرو بردیم و بعضى را غرق کردیم و این خدا نبود که بر ایشان ستم کرد بلکه خودشان بر خود ستم مى‌کردند (۴۰)
مَثَلُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّـهِ أَوْلِیَاءَ کَمَثَلِ الْعَنکَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَیْتًا ۖ وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُیُوتِ لَبَیْتُ الْعَنکَبُوتِ ۖ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿٤١﴾
داستان کسانى که غیر از خدا دوستانى اختیار کرده‌اند همچون عنکبوت است که با آب دهان خود خانه‌اى براى خویش ساخته و در حقیقت اگر مى‌دانستند سست‌ترین خانه‌ها همان خانه عنکبوت است (۴۱)
إِنَّ اللَّـهَ یَعْلَمُ مَا یَدْعُونَ مِن دُونِهِ مِن شَیْءٍ ۚ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿٤٢﴾
خدا مى‌داند هر آنچه را که جز او مى‌خوانند و هم اوست شکست‌ناپذیر سنجیده‌کار (۴۲)
وَ تِلْکَ الْأَمْثَالُ نَضْرِ‌بُهَا لِلنَّاسِ ۖ وَ مَا یَعْقِلُهَا إِلَّا الْعَالِمُونَ ﴿٤٣﴾
و این مثلها را براى مردم مى‌زنیم ولى جز دانشوران آنها را درنیابند (۴۳)
خَلَقَ اللَّـهُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ بِالْحَقِّ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَةً لِّلْمُؤْمِنِینَ ﴿٤٤﴾
خداوند آسمان‌ها و زمین را به حق آفرید قطعا در این آفرینش براى مومنان عبرتى است (۴۴)
اتْلُ مَا أُوحِیَ إِلَیْکَ مِنَ الْکِتَابِ وَ أَقِمِ الصَّلَاةَ ۖ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنکَرِ ۗ وَ لَذِکْرُ اللَّـهِ أَکْبَرُ ۗ وَ اللَّـهُ یَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ ﴿٤٥﴾
آنچه از کتاب به سوى تو وحى شده است بخوان و نماز را برپا دار که نماز از کار زشت و ناپسند باز مى‌دارد و قطعا یاد خدا بالاتر است و خدا مى‌داند چه مى‌کنید (۴۵)
وَ لَا تُجَادِلُوا أَهْلَ الْکِتَابِ إِلَّا بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِلَّا الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ ۖ وَ قُولُوا آمَنَّا بِالَّذِی أُنزِلَ إِلَیْنَا وَ أُنزِلَ إِلَیْکُمْ وَ إِلَـٰهُنَا وَ إِلَـٰهُکُمْ وَاحِدٌ وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿٤٦﴾
و با اهل کتاب، جز به شیوه‌اى که بهتر است مجادله مکنید مگر با کسانى از آنان که ستم کرده‌اند و بگویید: به آنچه به سوى ما نازل شده و آنچه به سوى شما نازل گردیده ایمان آوردیم و خداى ما و خداى شما یکى است و ما تسلیم اوییم (۴۶)
وَ کَذَٰلِکَ أَنزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ ۚ فَالَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یُؤْمِنُونَ بِهِ ۖ وَ مِنْ هَـٰؤُلَاءِ مَن یُؤْمِنُ بِهِ ۚ وَ مَا یَجْحَدُ بِآیَاتِنَا إِلَّا الْکَافِرُ‌ونَ ﴿٤٧﴾
و همچنین ما قرآن را بر تو نازل کردیم پس آنان که بدیشان کتاب داده‌ایم بدان ایمان مى‌آورند و از میان اینان کسانى‌اند که به آن مى‌گروند و جز کافران کسى آیات ما را انکار نمى‌کند (۴۷)
وَ مَا کُنتَ تَتْلُو مِن قَبْلِهِ مِن کِتَابٍ وَ لَا تَخُطُّهُ بِیَمِینِکَ ۖ إِذًا لَّارْ‌تَابَ الْمُبْطِلُونَ ﴿٤٨﴾
و تو هیچ کتابى را پیش از این نمى‌خواندى و با دست راست خود کتابى نمى‌نوشتى و گر نه باطل‌اندیشان قطعا به شک مى‌افتادند (۴۸)
بَلْ هُوَ آیَاتٌ بَیِّنَاتٌ فِی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ ۚ وَ مَا یَجْحَدُ بِآیَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ ﴿٤٩﴾
بلکه قرآن آیاتى روشن در سینه‌هاى کسانى است که علم الهى یافته‌اند و جز ستمگران منکر آیات ما نمى‌شوند (۴۹)
وَ قَالُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَاتٌ مِّن رَّ‌بِّهِ ۖ قُلْ إِنَّمَا الْآیَاتُ عِندَ اللَّـهِ وَ إِنَّمَا أَنَا نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿٥٠﴾
و گفتند: چرا بر او از جانب پروردگارش نشانه‌هایى معجزه‌آسا نازل نشده است؟ بگو: آن نشانه‌ها پیش خداست و من تنها هشداردهنده‌اى آشکارم (۵۰)
أَوَلَمْ یَکْفِهِمْ أَنَّا أَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ یُتْلَىٰ عَلَیْهِمْ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَرَ‌حْمَةً وَ ذِکْرَ‌ىٰ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿٥١﴾
آیا براى ایشان بس نیست که این کتاب را که بر آنان خوانده مى‌شود بر تو فرو فرستادیم؟ در حقیقت، در این کار براى مردمى که ایمان دارند رحمت و یادآورى است (۵۱)
قُلْ کَفَىٰ بِاللَّـهِ بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ شَهِیدًا ۖ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۗ وَ الَّذِینَ آمَنُوا بِالْبَاطِلِ وَ کَفَرُ‌وا بِاللَّـهِ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْخَاسِرُ‌ونَ ﴿٥٢﴾
بگو: کافى است خدا میان من و شما شاهد باشد آنچه را که در آسمان‌ها و زمین است مى‌داند و آنان که به باطل گرویده و خدا را انکار کرده‌اند همان زیانکارانند (۵۲)
وَ یَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ ۚ وَ لَوْلَا أَجَلٌ مُّسَمًّى لَّجَاءَهُمُ الْعَذَابُ وَ لَیَأْتِیَنَّهُم بَغْتَةً وَ هُمْ لَا یَشْعُرُ‌ونَ ﴿٥٣﴾
و از تو به شتاب درخواست عذاب الهى را دارند و اگر سرآمدى معین نبود قطعا عذاب به آنان مى‌رسید و بى‌آنکه خبردار شوند غافلگیرشان مى‌کرد (۵۳)
یَسْتَعْجِلُونَکَ بِالْعَذَابِ وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِیطَةٌ بِالْکَافِرِ‌ینَ ﴿٥٤﴾
و شتابزده از تو عذاب مى‌خواهند و حال آنکه جهنم قطعا بر کافران احاطه دار (۵۴)
یَوْمَ یَغْشَاهُمُ الْعَذَابُ مِن فَوْقِهِمْ وَ مِن تَحْتِ أَرْ‌جُلِهِمْ وَ یَقُولُ ذُوقُوا مَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٥٥﴾
آن روز که عذاب از بالاى سر آنها و از زیر پاهایشان آنها را فرو گیرد و خدا مى‌فرماید: نتیجه آنچه را مى‌کردید بچشید (۵۵)
یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ أَرْ‌ضِی وَاسِعَةٌ فَإِیَّایَ فَاعْبُدُونِ ﴿٥٦﴾
اى بندگان من که ایمان آورده‌اید زمین من فراخ است؛ تنها مرا بپرستید (۵۶)
کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۖ ثُمَّ إِلَیْنَا تُرْ‌جَعُونَ ﴿٥٧﴾
هر نفسى چشنده مرگ است آنگاه به سوى ما بازگردانیده خواهید شد (۵۷)
وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُبَوِّئَنَّهُم مِّنَ الْجَنَّةِ غُرَ‌فًا تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ۚ نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ ﴿٥٨﴾
و کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده‌اند قطعا آنان را در غرفه‌هایى از بهشت جاى مى‌دهیم که از زیر آنها جوی‌ها روان است جاودان در آنجا خواهند بود چه نیکوست پاداش عمل‌کنندگان (۵۸)
الَّذِینَ صَبَرُ‌وا وَ عَلَىٰ رَ‌بِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ ﴿٥٩﴾
همان کسانى که شکیبایى ورزیده و بر پروردگارشان توکل نموده‌اند (۵۹)
وَ کَأَیِّن مِّن دَابَّةٍ لَّا تَحْمِلُ رِ‌زْقَهَا اللَّـهُ یَرْ‌زُقُهَا وَ إِیَّاکُمْ ۚ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٦٠﴾
و چه بسیار جاندارانى که نمى‌توانند متحمل روزى خود شوند خداست که آنها و شما را روزى مى‌دهد و اوست شنواى دانا (۶۰)
وَ لَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لَیَقُولُنَّ اللَّـهُ ۖ فَأَنَّىٰ یُؤْفَکُونَ ﴿٦١﴾
و اگر از ایشان بپرسى: چه کسى آسمان‌ها و زمین را آفریده و خورشید و ماه را چنین رام کرده است؟ حتما خواهند گفت: «الله»؛ پس چگونه از حق بازگردانیده مى‌شوند؟ (۶۱)
اللَّـهُ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ یَقْدِرُ لَهُ ۚ إِنَّ اللَّـهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿٦٢﴾
خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد روزى را گشاده مى‌گرداند و یا بر او تنگ مى‌سازد زیرا خدا به هر چیزى داناست (۶۲)
وَ لَئِن سَأَلْتَهُم مَّن نَّزَّلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَحْیَا بِهِ الْأَرْ‌ضَ مِن بَعْدِ مَوْتِهَا لَیَقُولُنَّ اللَّـهُ ۚ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّـهِ ۚ بَلْ أَکْثَرُ‌هُمْ لَا یَعْقِلُونَ ﴿٦٣﴾
و اگر از آنان بپرسى: چه کسى از آسمان آبى فرو فرستاده و زمین را پس از مرگش به وسیله آن زنده گردانیده است؟ حتما خواهند گفت: «الله.» بگو: ستایش از آنِ خداست با این همه، بیشترشان نمى‌اندیشند (۶۳)
وَ مَا هَـٰذِهِ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ ۚ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَ‌ةَ لَهِیَ الْحَیَوَانُ ۚ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿٦٤﴾
این زندگى دنیا جز سرگرمى و بازیچه نیست و زندگى حقیقى همانا در سراى آخرت است؛ اى کاش مى‌دانستند (۶۴)
فَإِذَا رَ‌کِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللَّـهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ یُشْرِ‌کُونَ ﴿٦٥﴾
و هنگامى که بر کشتى سوار مى‌شوند خدا را پاکدلانه مى‌خوانند ولى چون به سوى خشکى رساند و نجاتشان داد بناگاه شرک مى‌ورزند (۶۵)
لِیَکْفُرُ‌وا بِمَا آتَیْنَاهُمْ وَ لِیَتَمَتَّعُوا ۖ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿٦٦﴾
بگذار تا به آنچه بِدیشان داده‌ایم انکار آورند و بگذار تا برخوردار شوند، زودا که بدانند(۶۶)
أَوَلَمْ یَرَ‌وْا أَنَّا جَعَلْنَا حَرَ‌مًا آمِنًا وَ یُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ ۚ أَفَبِالْبَاطِلِ یُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَةِ اللَّـهِ یَکْفُرُ‌ونَ ﴿٦٧﴾
آیا ندیده‌اند که ما براى آنان حرمى امن قرار دادیم و حال آنکه مردم از حوالى آنان ربوده مى‌شوند؟ آیا به باطل ایمان مى‌آورند و به نعمت خدا کفر مى‌ورزند؟ (۶۷)
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَ‌ىٰ عَلَى اللَّـهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُ ۚ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًى لِّلْکَافِرِ‌ینَ ﴿٦٨﴾
و کیست ستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بندد یا چون حق به سوى او آید آن را تکذیب کند؟ آیا جاى کافران در جهنم نیست؟ (۶۸)
وَ الَّذِینَ جَاهَدُوا فِینَا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَ إِنَّ اللَّـهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِینَ ﴿٦٩﴾
و کسانى که در راه ما کوشیده‌اند به یقین راه‌هاى خود را بر آنان مى‌نماییم و در حقیقت خدا با نیکوکاران است (۶۹)
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: قرآن کریم ایمان آورده سوره عنکبوت ل ع ال م ین براى مردم ی ؤ م ن ون ف ی ال أ ر ال ک ت اب ک ان وا ی ا ک ان وا ال ع ذ اب آم ن وا ال ع ال م مى شوند م ن د ون ع ل م ون ع م ل ون ا ف ی ال ع ل ى ال م ا ک ان ال آخ ر ق ال وا آنچه ب خدا مى
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۹۷۲۶۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اندیشه‌های قرآنی رهبر معظم انقلاب تبیین و نشر داده شود
رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم بر ادامه و احیای رویکرد تفسیری امام خامنه‌ای در میان فرهیختگان قرآن پژوه تأکید کرد. - اخبار استانها -
به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، آیت‌الله سیدهاشم حسینی بوشهری امروز در کنگره بین المللی اندیشه های قرآنی حضرت آیت الله خامنه ای و اجلاسیه اساتید معارف اسلامی سراسر کشور که در دانشگاه معارف اسلامی قم در حال برگزاری است، ضمن تبریک روز معلم و تجلیل از یاد و خاطره استاد شهید مطهری، با اشاره به روایتی از امام هادی علیه السلام در رابطه با جایگاه قرآن در تجلی زندگی مومنانه اظهار داشت: با این که همواره معارف قرآنی در مسیر تحقیق، پژوهش و ترویج و نشر و بسط قرار دارد، همچنان شادابی و طراوتش حفظ و روز به روز بر آن افزوده می شود.
وی با تاکید بر اینکه خداوند متعال قرآن را به گستره فراگیر تمام زمان ها تا روز قیامت نازل کرده است، گفت: امام هادی علیه السلام در پاسخ به این سوال که چه سرّی است که قرآن هر چه بیشتر خوانده و بحث شود، بر تازگی و طراوت آن افزوده می شود؟ فرمودند: چون خداوند تبارک و تعالی، آن را تنها برای زمانی خاص و مردمی خاصّ قرار نداده است. از این رو، در هر زمانی و برای هر مردمی، تا روز قیامت، تازه و باطراوت است.
آیت الله حسینی بوشهری ضمن اشاره به اهمیت تبیین، توضیح و نشر اندیشه های قرآنی رهبر معظم انقلاب از دست اندرکاران برگزاری این کنگره تشکر کرد و افزود: امامین انقلاب بر این موضوع تصریح داشتند که با انس با قرآن و تامل در آیات الهی، از زاویه نگاه قرآن می شود به دل ها راه یافت و در دل ها نفوذ کرد.
وی ضمن تأکید بر ادامه و احیای رویکرد تفسیری امام خامنه‌ای در میان فرهیختگان قرآن پژوه به نوع نگاه قرآنی رهبر معظم انقلاب به موضوعات متعدد اجتماعی اشاره کرد و گفت: رویکرد قرآنی رهبر معظم انقلاب پیش از انقلاب و بعد از انقلاب متفاوت بوده، و تفسیر آیات الهی را مبتنی بر اقتضائات و شرایط روز مورد توجه قرار دادند.
آیت الله حسینی بوشهری تفسیر حضرت آیت الله خامنه ای از قرآن را تفسیر اجتهادی دانست و گفت: ایشان از رهگذر عقل و خرد ضمن تفسیر قرآن به قرآن، آیات الهی را مبتنی بر روایات اسلامی تفسیر کردند.
رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تصریح کرد: رویکرد قرآنی رهبر معظم انقلاب از یک جهت اجتهادی و از جهتی متناظر با موضوعات زمان است.
وی بر اهمیت پایش همه جانبه اندیشه های قرآنی رهبر معظم انقلاب تاکید و بیان کرد: برخی از اساتید در بررسی کلمه به کلمه و جمله به جمله تفاسیر امام خامنه ای، نکات بدیعی را در رابطه با روش و گرایش تفسیری و قواعد آن ارائه کردند.
آیت الله حسینی بوشهری تدبر در قرآن را از مهمترین نکات پیش از تلاوت قرآن دانست و اظهار داشت: شأن پیامبر شأن تبیینی نسبت به آیات قرآن بود؛ لذا در تدبر به قرآن باید در عین توجه به محکمات، معنای متشابهات را در مسیر ارجاعات علمی قابل قبول استخراج کرد.
وی با بیان این که تفسیر قرآن باید به گونه ای باشد که خواص بپسنند و عوام بفهمند، خاطرنشان کرد: تفسیر قرآن به قرآن رهبر معظم انقلاب همچون سیاق علامه طباطبایی متاخذ از «القرآن یفسر بعضه بعضا» است؛ لذا کسی که می خواهد یک آیه تفسیر کند، باید به سایر آیات قرآن اشراف داشته باشد تا گمراه نشود و به بیراهه نرود.
رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در بخش دیگری از سخنان خود ضمن ارائه تشریحی از تفسیر قرآن به قرآن، به مصادیقی از آیات الهی که مکمل و مفسر دیگر آیات هستند، اشاره و به تبیین برخی از ملاک های زندگی مومنانه از نگاه قرآنی پرداخت.
آیت الله حسینی بوشهری با بیان این که باید به دغدغه های اجتماعی جامعه پرداخت و خود را محصور در احکام فردی ننماییم، تصریح کرد: باید با رویکرد هدایتی و تربیتی وارد میدان تجلی احکام اجتماعی شده، راه حل ها را از بند بند آیات قرآنی اتخاذ کنیم.
وی قرآن را نسخه شفابخش، موعظه گر، هدایت آفرین و رحمت بخش برای مومنان دانست و افزود: کسی که تحت تاثیر موعظه قرآن قرار گیرد، زنگارها از دل زدوده شده، زمینه هدایت فراهم خواهد شد؛ و کسی که مشمول هدایت شود، مشمول رحمت الهی خواهد بود.
آیت الله حسینی بوشهری با تأکید بر این که نگاه قرآنی رهبر معظم انقلاب را نباید در چند جلد مکتوب خلاصه کرد، خاطرنشان کرد: بحث های تفسیری رهبر معظم انقلاب با راه و سخن ایشان عجین شده است؛ به گونه ای که هرجا سخنی می گویند، مبتنی بر نکته سنجی های دقیق و عمیق معارف قرآنی است.
رئیس جامعه مدرسین حوزه علمیه قم ضمن اشاره به جایگاه سنت های اجتماعی جوامع در نگاه قرآنی، شبهه زدایی از معارف قرآنی در اذهان مخاطبان را یکی از سیره های تفسیری رهبر معظم انقلاب دانست.
وی به تبیین مصادیقی از نحوه پاسخگویی رهبر معظم انقلاب به شبهات مبتنی بر نگاه قرآنی پرداخت و با تاکید بر این که زندگی حقی همگانی است، گفت: اینگونه نیست که یک عده ای هر کاری دلشان خواست انجام دهند و از دیگران بخواهند که ساکت بمانند، نمی شود که رژیم صهیونیستی بزرگترین جنایات را رقم بزند و در مقابل پاسخ حق دفاع فلسطینیان، رویه محکومیت را در پیش گیرند.
انتهای پیام/
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان